সোঁৱৰণি মোৰ সোনালী দিনৰ

(১)
চাইকেল নহয় টিলিঙা

সেইদিনা আবেলি পল'ফিল্ডত ক্ৰিকেট মেচ আছিল৷ স্কুলত গৈ গম পালো বিবেকে গাৰ্ড আৰু গ্লোবচ ঘৰৰ পৰা নিবলৈ পাহৰিলে৷ ঘৰলৈ আনিব গলেও মাকৰ গালি খাব গতিকে ভোলা আৰু মোক দায়িত্ব দিলে যে লেজাৰত যাতে আমি গৈ তাৰ ঘৰৰ পৰা লৈ আনো৷ মানে গালি খালেও তহতে খা৷ ভোলাই এটা চৰ্ত দিলে যে বিবেকৰ "হিৰ' ৰেঞ্জাৰ" চাইকেলখন দিলে হে সি যাব৷ বিবেক মান্তি হ'ল৷ শুকুৰবাৰে এঘন্টাৰ লেজাৰ৷ লেজাৰত ভোলা আৰু মই বিবেকৰ হিৰ' ৰেঞ্জাৰ চাইকেল লৈ তাৰ ঘৰলৈ বুলি ওলালো৷ সেই সময়ত "হিৰ' ৰেঞ্জাৰ" আৰু "স্ট্ৰিট কেট" চাইকেলৰ টামাম ডিমাণ্ড৷ আজিৰ দিনৰ KTM বাইক বুলিলেও ভুল কোৱা নহ'ব৷ বিবেকে কৰবাৰ পৰা আনে চলাই ঘেগেলা কৰা চেকেণ্ড হেণ্ড হিৰ' ৰেঞ্জাৰ এখন গোটাব পাৰিছিল যদিও আমাৰ কিনিবলৈ সৌভাগ্য হোৱা নাচিল৷ গতিকে সুবিধা পালে আনৰ চলাইয়ে আশা পুৰণ কৰিছিলো৷ যি কি নহওঁক ভোলাই চলাইছে মই কেৰিয়াৰত বহিছো৷ চৰ্ত হ'ল যে ঘুৰি আহোতে মই চলাম৷ ৰেঞ্জাৰ চলাবলৈ পাই আমি তাৰ ঘৰলৈ যোৱা দীঘল বাটটোকে বাচি ল'লো৷ তেজপুৰৰ ৰাষ্টা ঘাটত স্লপিং বহুত৷ ট্ৰিবেনী চাৰিয়ালিৰ পৰা ডাউনটোলৈ নামিব লৈছোহে, কটিয়া ভোলাৰ ষ্টেৰিং টেৰেং বেৰেং হ'ব ধৰিলে৷ " অই ব্ৰেক ফেল, জপিয়া জপিয়া" বুলি ভোলাই চিঞৰিব হে পালে, মই চিটত ধৰি তাক আগলৈ আৰু ঠেলি জপিয়াই নামি দিলো৷ কটিয়া ভোলাই চিটৰ পৰা আগফালৰ লোহা ডাললৈ নামি দুই ভৰিৰে চাইকেল ৰখাবলৈ অপ্ৰান চেষ্টা কৰিও বিফল হৈ স্পিডত গৈ এঠাইত খুন্দিয়াই চাইকেল সহ ঠিয় হৈ এক ঠাইত ৰৈ থাকিল ৷ প্ৰকৃততে আগত গৈ থকা লুঙি পিন্ধা বিহাৰী ঠেলা আলা এজনৰ পিচফালৰ পৰা দুইভৰিৰ মাজত আগচকা ভৰাই দি ৰখি গ'ল৷ লুঙিয়ে চাইকেল ৰখালে আৰু ঠেলাআলা জনেও পিচফালৰ পৰা হঠাতে নেদেখাকৈ দুইভৰিৰ মাজত হোৱা এটেক টোৰ বিষত হিন্দীতে চিঞৰ মাৰি আগফালৰ মাদগাৰত বহি ল'লে৷

(২)
চেফটি পিন

তেতিয়া আমি ষষ্ঠমান শ্ৰেনীৰ ছাত্ৰ ৷ আমি পঢ়া বিদ্যালয়খনৰ দাঁতিতে বৰ্তমানৰ ক'ল পাৰ্ক বা চিত্ৰলেখা উদ্যান ৷ আম লিচু আদিৰে মোক খা মোক খা কৰি থকা পাৰ্কখন আমাৰ টিফিনৰ সময়ৰ খেলা ধুলাৰ সুন্দৰ স্থান ৷ লেজাৰ হোৱাৰ লগে লগে গৈ গছৰ ওপৰত ৷ এদিনাখন লিচু পাৰিবলৈ গছত উঠিছোহে, কিয় নাজানো ছুটিৰ বেল চকিদাৰে বজাই দিলে ৷চুটিৰ বেলৰ শব্দতো লেজাৰৰ বেলতকৈও সুমধুৰ ৷ যি য'তেই আছিল বেগ লৈ ঘৰলৈ যাবলৈ দৌৰ মাৰিব ধৰিলে ৷ তেতিয়াও গছৰ ওপৰত মই, বিবেক আৰু কটিয়া ভোলা ৷ মই যেন তেন নামিলো আৰু মোৰ পিছত বিবেক ৷ কিন্তু হঠাৎ কি হ'ল জানো বিবেকৰ এটা হাত গছৰ পৰা এৰি পৰিব ধৰিলে ৷ মৰাৰ সময়ত কুটা দালকে ধৰাৰ দৰে বিবেকে কিবা এটাত ধৰি পেৰাচুট লৈ নমা মানুহৰ দৰে নামি মাটিত ধুপুচকৈ পৰিল ৷ মই তাক উঠাব গৈ দেখো তাৰ বাও হাতত বগা ইউনিফৰ্মৰ হাফপেন্ট এটা ৷ গছৰ ওপৰলৈ চাই দেখো দিগম্বৰ ভোলাই দুটা হাতেৰে চিম্পাঞ্জীবোৰে গছৰ ডালত ওলমি থকা দি ওলমি আছে৷ ইফালে সিফালে চাই "পেন্ট দে মোৰ পেন্ট দে" বুলি কোবা কুবিকৈ গছৰ ওপৰলৈ উঠি চিঞৰিব লাগিল৷ তাক পেন্টটো দিবলৈ ভাল দৰে চাই দেখো বকলেচ আৰু চেইনটো নায়েই, তল খনো জৰাসন্ধ দুফালে হোৱাৰ দৰে ৷ আগৰ দিনত বকলেচৰ বুটাম এৰিলে, বুটামৰ ফুটাটোত বকলেচ ডাল ভৰাই গাঠি দি বা "চেফটি পিন" এটা মাৰি লোৱা যায়৷ বেচেৰাই সেইদিনা বকলেচত চেফটি পিন মাৰি আহিছিল কিন্তু চেফটি পিনে তাক চেফটি দিব নোৱাৰিলে৷ বিবেকে বোলে তই আৰু ওপৰত উঠি পাতৰ মাজত লুকাই থাক, আমি বেলেগ পেন্ট এটা লৈ আনো তই মুঠতে নানানিবি ৷ বৰ বিস্বাসত সিও মান্তি হ'ল ৷ কিন্তু জীৱনৰ তিনিঘন্টা সময় গছৰ ওপৰত "জংগল বয়"ৰ দৰে বহি থাকিল৷