যন্ত্ৰ মানবৰ সমাজত এটা মানব দেহৰ মৃত্যু হল .........(poem)

যন্ত্ৰ মানবৰ সমাজত এটা মানব দেহৰ মৃত্যু হল .........
কবিতা নহয় @দেবজিত শইকীয়া
মৃত্যুৰ অপেক্ষাত অতদিন জীয়াই থকা
এটা দেহৰ আজি মৃত্যু হল ৷
আচলতে কোনেও গমকে নাপালে
কেতিয়ানো মৃত্যু হল ৷
চকু মেলি চিৰ নিদ্ৰাত থকা দেহাটোৰ
চাগৈ কিমান আশা আশা হৈয়ে ৰ'ল ৷
হোমাগ্নীক সাক্ষী কৰি সাতো জীৱনলে একেলগে
থকাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া জনেও
দেহাটিত জীৱন থাকোতেই আতৰি গল ৷
যি সপোনৰ বাবে দেহাটিয়ে কষ্ট কৰিলে আজিবন
সেই সপোনেই পুৰনী ঘৰত পেলাই থৈ
লগৰীৰ সৈত্যে নিজে দালান সাজিব গল ৷
ৰুগ্ন শৰীৰ ভগ্ন হৃদয়ৰ অকলসৰে দেহাটি
বহু দিন নমৰাকৈয়ে জীয়াই আছিল ৷
পিছে আজি তেঁও নিজে দেহাটি এৰি থৈ গল ৷
চৌ দিশ নিমাও মাও
কৰবাত যদি কোনোবাই কান্দিছে দেখা নাপাও ৷
জীয়াই থাকোতে মাত এষাৰ দিব নোৱাৰা সকলৰ
আজি কি যে লৰা ধপৰা খবৰ লবলৈ ৷
শুনিছো আজি দেহাটিৰ বিষয়ে দুই এটা ভাল কথা
নাজানো সঁচা নে মিছা ৷
মাজে মাজে শুনিছো তিথি তিলানী আৰু মাহেকীয়াৰ কথা ৷
এজনে সুধি থৈ গল
মুখাগ্নী কোনে কৰিব ?
বিদেশত থকা ডাঙৰ লৰাটো জানো আহি পাব?
অজাতি অনা সৰুটোৱে জানো আমাৰ নিয়মত কাম লব?
যি দেখিছো দেহাটো আজি বাহী শ হব ৷
কাউৰী শিয়ালো নোহোৱা হল
যে পেলাই থৈ আহিলে কোনোবাই খাব ৷
আৰু সমাজ
সমাজ আজি বহুত ব্যস্ত ৷
নিজৰ বাবেই সময় নোলাই কোনে কাৰ খবৰ লয়
সময় বোৰ অবাবত অপচয় ৷
ইমান দিনে থিকেই আচিল ৷
দেহাটিৰ মৃত্যু হৈ হে যেন অসুবিধা হল ৷
দেহাটি চালো
যৌৱনৰ সেই গোলাপী দুগাল আজি ফুট চাই ৷
চালে চকুৰোৱা যেই চকুজুৰি
গাতত আজি মনিবকে নোৱাৰি ৷
যি দেহাৰ সৌন্দৰ্য্যতাৰ বাবে
এই সমাজে ঘুৰি ঘুৰি চাইছিল
ঈৰ্ষাত অথবা এৰাতিৰ বাবে পোৱাৰ আশাত ৷
আজি সহাৰি নাই সময নাই কাৰো বিদায়ি বেলাত ৷
সমাজক কিনো কম
গৰ্ভত জন্ম দিয়া কীট কেইটাও কুটি কুটি খালে জীৱন কালত৷
মৃত্যুত কি সতে বাৰু কান্দিব
দুগালে দুধাৰি চকুলো ওলাব ৷
বীমাৰ ধনৰ আশাত যদিও আহিব
সময়ৰ অভাব বুলি তিনি দিনতে সকলো অতাই আতৰি যাব ৷
আচলতে দেহাটিক মোৰ কব মন যাই ৷
চকু মেলাৰ পৰা মুদালৈ যি পালা
এটা সপোন বুলিয়েই পাহৰি যোৱা ৷
অকলেই আহিছিলা অকলেই যোৱাগৈ ৷
খালি হাতৰেই তোমাক বিদায় ৷
যন্ত্ৰ মানৱৰ সমাজৰ পৰা হে তেজ মঙহৰ মানুহ
তোমাক বিদায় ৷ ৷ ৷ ৷ ৷ ৷ ৷