হুমুনিয়া (poem)

হুমুনিয়া ......
@Debajit Saikia
এদিন সেউজীয়া বিছাৰি
এখন অৰন্যত প্ৰবেশ কৰিছিলো
আৰু হেৰুৱাই পেলাইছিলো নিজকে
সেউজীয়াৰ আঁৰত
পিছে সেই অৰণ্যত মোৰ বাবে ছাঁ নাছিল
আছিল এন্ধাৰত হেৰাইযোৱা এটা বাট
উভতি আহিব নোৱাৰা
শীতৰ শেষৰ পৰা গ্ৰীষ্মৰ প্ৰখৰ ৰদলৈকে
মাথো আগুৱাই গলো
পিছে বসন্তৰ সেউজীয়া খুজিও নাপালো ৷
চেঁচা পৰা মৰমে লঠঙা কৰিলে বুকু
দুচকুত মাথো ধুসৰতা
কাঁইটিয়া বননিত বাগৰি
সাবটি ললো শূন্যতা
আশাৰ কলিটি নুফুলি শুকাল
জোনাকো নজলি নুমাল
তথাপি বাট চাই ৰলো সেউজীয়া তোমালে
দিবাহিনে আবেগৰ এপাহ ফুল
দেহে মনে সানিবলে সেউজীয়া বোল
যৌৱনৰ বিদায় পৰত ৷
সপোনৰ মৃত্যুৰ আগত
তোমাৰ হৃদয়ৰ সঠিক ঠিকনাটো দিবা
লিখি থৈ যাবলৈ
অত দিনে সাচি ৰখা
মোৰ মৰম আবেগ অনুৰাগ ভালপোৱাবোৰ
তোমাৰ নামত ৷
জাৰজ সপোনবোৰে কান্দিলেও কান্দক
কেৱল মোৰ
মৃত্যুমুখী ইচ্চাক
শেষ বাৰলৈ চাবলৈ আহিবা
হুমুনিয়া বোৰে কোৱা কথাবোৰ শুনিবা
সেউজীয়া বিছাৰি বলিয়া হোৱা
জীৱনটোৰ পৰা আতৰি গলেও
যোৱাৰ পৰত
মোৰ হৃদয়খন ঘুৰাই দি যাবা ৷