দত্তৰ জন্ম ৰহস্য

দত্তৰ জন্ম ৰহস্য: ::::
দত্তক যিখন হস্পিতালত জন্মৰ কাৰনে ভৰ্তি কৰাইছিল সেইখন হস্পিতালৰ ডক্টৰ আছিল কলিতা ৷ কলিতাই চন'গ্ৰাফী ৰিপৰ্ট চাই বেহুচ ৷ বোলে কালি মই চেক আপ কৰিছো বেবী আছে ৷ আজি চনগ্ৰাফী ৰিপৰ্টত বেবী নাই যে? ভাল দৰে মনত পেলাওকচোন কালি মোৰ চেম্বাৰৰ পৰা যোৱাৰ পিছত সন্তান প্ৰসৱ কৰা নাইটো? মাকে বোলে হেৰৌ মই পোৱালী জন্ম দিলো নে নাই মই গম নাপাম ৷ তই কি ডক্টৰ ওলাইছ অ ৷ কলিতা ডক্টৰে বোলে মই ডাইনচৰৰ দিনৰ পৰা ডক্টৰী কৰি আছো, এনে কাহিনী শুনা নাই ৷
তেনেতে ডক্টৰ কলিতাই দেখিলে সৰু চীনা জোকৰ নিচিনা কিবা এটা হাতৰ গ্লোবচত পিৰ পিৰাই আছে ৷৷ নাৰ্চক কৈ নিমখ অকন দি চাই দেখিলে লৰ চৰ কৰিছে ৷ মেগনিফ্লাইং গ্লাচত দেখিলে দত্তই ওৱে ওৱে কৰিছে ৷ কলিতাই বোলে অপাৰেছন চাকচেচ ৷৷৷৷
মোবাৰক হ ৷ আপোনালোকৰ লৰা হৈছে ৷



বহু দিনৰ আগৰ কথা ৷ আমাৰ বুন্দীয়া দত্তৰ ঘৈনীয়েকৰ ডাঙৰ ল'ৰাটোৰ জন্মৰ সময়ৰ কথা ৷ ঘৈনীয়েকৰ ল'ৰা জন্ম হ'ল বুলি শুনাৰ লগে লগে দত্তই গোটেই গাঁওখনৰ মানুহকে মাতি বৰ ভোজৰ আযোজন কৰিলে ৷ কাকডোঙাৰ বৰালী ,ভৰলীৰ শিলঘৰীয়া, শালপতি শৰ্মাৰ ঘৰৰ পাথা ছাগলী দুটাৰে মুঠতে ভোজ আৰু ৷ সকলোকে মাতিলে পিছে আমাৰ কৃৰ্পন দত্তৰ ল'ৰা ছোৱালী ঘৈনীয়েক কেইজনীৰ সৈতে এপাল মান মানুহ, এসোপাকৈ খাব বুলি নিমন্ত্ৰন নিদিলে ৷ বৈৰাগী, ভুপাল কলিতা সকলো ভোজ ৰন্ধাত ব্যষ্ট ৷ কৃৰ্পন দত্ত আকৌ বৰ টেঙৰ মানুহ ৷ মনতে পাঙিলে বোলে ৰ' বৰ ভোজ খুৱাই আছো ৷ এই বুলি সৰুটো লৰাক মাতি কলে বোলে বাচা তই মৰাৰ ভাও যোৰ ৷ কথামতে কাম ৷ দত্তই বুকুত চপৰীয়াই চপৰীয়াই হাঐ বিঐ কৈ ৰাউচি যোৰাত লাগিল ৷ ৰাইজে দেখিলে কথা সৰ্বনাশ ৷ গাঁওৰে এজন ধুকাল যেতিয়া সকলোৱে ভোজ ভাত পেলাই হাত ধুই পেলালে ৷ দত্তৰ ঘৰ গৈ দেখে দত্তই লৰাৰ লগত চোতালতে বিৰিং গুতি খেলি আছে ৷

কলিতা বৈৰাগী সকলোৰে খং চুলিৰ আগ পালেগৈ ৷ আৰু দত্তৰ গোচৰলৈ গাওবুঢা শইকীযাৰ ওচৰ পালেগৈ ৷ শইকীয়াই কথাবোৰ চালি জাৰি চাই টেটোন দত্তক গোটেই ৰাইজ খনকে এসাঁজ খুওৱাৰ আদেশ দিলে ৷ টেটোনে বোলে আমি হলো দুখীয়া মানুহ 200 বিঘাৰ চাহ বাগান এখন চলাই যেন তেন চলি আছো, মাছে মঙহে গোটেই ৰাইজক কেনেকৈ খুৱাম ৷ শইকীয়াই বোলে হব " সুদাই নিকাই " এসাঁজ খুৱালেই হল ৷
কথামতে কাম, নিদিষ্ট দিনা ৰাইজ গৈ দত্তৰ ঘৰত হাজিৰ ৷ পৰুৱা বৰুৱা, আৰু পেন পেন লহকৰে বোলে সোনকালে দিয়ক দত্ত পেতে কাউত কাউত মাতিছে ৷ দত্তই পাত পাৰিলে পাত খিনি ধুনীয়াকে ধুইও দিলে আৰু ৰাইজক কলে, ৰাইজ খাওক ৷ ৰাইজে বোলে কি খাম পাতত দেখোন একোৱেই নাই ৷ টেটোন দত্তই বোলে মোক শইকীয়াই সুদাই নিকাই হে খুৱাব দিছিল ৷৷ মইও সুদা পাত নিকাকৈ ধুই দিছো খাওক ৷
ৰাইজৰ এইবাৰ খঙ তুংগত ৷ শইকীয়াৰ ওচৰত আকৌ গোচৰ তৰিলেগৈ ৷ শইকীয়াও খঙত ৰাইজক কলে বোলে যাওক আপোনালোকে দত্তৰ চোতালত হাগিথৈ আহকগৈ, দত্তৰ এয়েই শাষ্টি হওক ৷ ৰাইজেও এজন এজন কৈ দত্তৰ ঘৰ পালেগৈ ৷ কলিতা বৈৰাগী শালপতি শৰ্মা আগে আগে ৷ দত্তৰ ঘৰ গৈ দেখে দত্তই চোতালৰ মাজত মুঢা এটাত বহি হাতত কপি দা খন লৈ বহি আছে ৷ বৈৰাগীয়ে বোলে দত্ত আতৰ হওক আমি গাওবুঢা দাইতিৰ কথামতে আপোনাৰ চোতালত হাগিব আহিছো, আপুনি বহি থাকিলে হাগিম কেনেকৈ? ৷
দত্তই তামোলখাই কলা কৰা দাত দুপাৰী নিকতাই বোলে কেনেকৈ হাগা তোমালোকৰ কথা কিন্তু শইকীয়া দাইতিয়ে কিন্তু তোমালোকক মোৰ চোতালত হগাৰ হে পাৰমিচন দিছে, মুতাৰ নহয় ৷ গতিকে কোনোবাই যদি হাগোতেও চিৰিককৈ অলপ হলেও মুতে বা মুত ওলাই, কপি দাৰ শপত চুচু কাতি দুচেও কৰিম ৷ তাকে চাবলৈ মই বহি আছো৷ কথা শুনি বৈৰাগী আৰু বৰুৱা বহিছিল হে, কলিতাই পোন বান্ধিবকে পাহৰিলে আৰু শৰ্মাই চুৰিয়া দত্তৰ চোতালতে এৰি পিছলৈ নাচাই যে পলাল এতিয়াও দেখা দেখি নাই ৷