সোঁৱৰণী মোৰ সোনালী দিনৰ

সোঁৱৰণী মোৰ সোনালী দিনৰ,,,,,,,
তেতিয়া আমি ষষ্ঠমান শ্ৰেনীৰ ছাত্ৰ ৷ আমি পঢা বিদ্যালয় খনৰ দাঁতিতে বৰ্তমানৰ ক'ল পাৰ্ক বা চিত্ৰলেখা উদ্যান ৷ আম লিচু আদিৰে মোক খা মোক খা কৰি থকা পাৰ্কথন আমাৰ টিফিনৰ সময়ৰ খেলা ধুলাৰ সুন্দৰ স্থান ৷ লেজাৰ হোৱাৰ লগে লগে গৈ গছৰ ওপৰত ৷ এদিনাখন লিচু পাৰিবলৈ গছত উথিছোহে, কিয় নাজানো ছুটিৰ বেল চকিদাৰে বজাই দিলে ৷চুটিৰ বেলৰ শব্দতো লেজাৰৰ বেলতকৈও সুমধুৰ ৷ যি য'তেই আছিল বেগ লৈ ঘৰলৈ যাবলৈ দৌৰ মাৰিব ধৰিলে ৷ তেতিয়াও গছৰ ওপৰত মই, বিবেক আৰু কটিয়া ভোলা ৷ মই যেন তেন নামিলো আৰু মোৰ পিছত বিবেক ৷ কিন্তু হঠাৎ কি হ'ল জানো বিবেকৰ এটা হাত গছৰ পৰা এৰি পৰিব ধৰিলে ৷ মৰাৰ সময়ত কুটা দালকে ধৰাৰ দৰে বিবেকেৰে কিবা এটাত ধৰি চুচঁৰি তলত ধেপেচকৈ পৰিল ৷৷মই তাক ঊধাব গৈ দেখো তাৰ বাও হাতত বগা ইউনিফৰ্মৰ হাফপেন্ট এটা ৷ গছৰ ওপৰলৈ চাই দেখো দিগম্বৰ ভোলাই খোপা কুবিকৈ আকৌ গছত উথিছে ৷৷ তাক পেন্টটো দিবলৈ ভাল দৰে চাই দেখো বকলেচ আৰু চেইনটো নায়েই, তল খনো জৰাসন্ধ দুফালে হোৱাৰ দৰে ৷ ভোলাগুৰি বোলো তই আৰু ওপৰত উথ আমি পেন্টটো চিলাই আনোৱাৰ তই মুঠতে নানানিবি ৷ বৰ বিস্বাসত সিও মান্তি হ'ল ৷ কিন্তু জীৱনৰ তিনিঘন্টা সময় গছৰ ওপৰত দিগম্বৰ হৈ থাকিল ৷ আচল নামটো নিদিলোগৈ নহলে ডক্টৰ বোপাৰ ইজ্জত তেতিয়া নগলেও এতিয়া যাব,