আকৌ কুৰুক্ষেত্ৰ খণ্ড: 2

"ভাওনা হিচাপে নালাগে বুজিছা বিজয়৷ ভাওনা পতাটো ইমান সহজ কথা নহয় আৰু যোৱাবাৰ মহিলা সমিতিৰ সভানেত্ৰী প্ৰণিতাবাইদেউৱে কথা শুনায়ে থৈছে বোলে অহাবাৰৰ পৰা যিয়েই নকৰক মহিলা সকলকলৈহে কৰিব"
- সম্পাদক ৰিন্টুমনি দত্তই আৰম্ভ কৰিলে৷

কাকতিঃ- কথাটো কিন্তু ৰিন্টুৱে ঠিকেই কৈছে বিজয়৷ ভাবি চোৱা৷ ভাওনা বুলিলে মহিলা সকলে পাৰ্ট ল'ব নোৱাৰিব৷ তাতকৈ কিবা অলপ বেলেগ ভাবা৷

বিজয়ঃ-এটা কাম কৰিলে কেনে হয়৷ সাপো মৰক লাঠিও নাভাঙক৷

দত্তঃ- কি কাম?

বিজয়ঃ- অলপ মডাৰ্ণ ভাওনা পাতো৷ মহিলাকো ভাও দিও৷

কাকতিঃ- হেৰা, মানুহ মাৰিব খুজিছা? মহিলাক ভাও দিব গ'লে নিউজ চেনেল কেইটাত তোমাৰ মুখখন গোল এটাৰ ভিতৰত সুমুৱাই কাড় চিন মাৰি মাৰি দেখুওৱাটো বাদেই; ফেচবুকৰ ৱালে ৱালে তোমাৰ নামত যিমান গুৱালগালি পৰিব; তোমাৰ নিজৰে ভাওনা বাহিৰ হৈ যাব৷ এই গছত গৰু উথা কথা নকবা৷
গিলাচটো আগুৱাই দি কাকতিয়ে বোলে চাও ৰিন্টু পানী অকণ ঢালা৷

বিজয়ঃ- আপোনালোকে বুজা নাই৷ ভাওনা হিচাপত নহয়৷ নাট হিচাপে কৰক,তাকো নামঘৰত নহয়৷ আমাৰ স্কুলৰ পথাৰতে ষ্টেজ পাতি কৰোঁ৷ ডাবল ষ্টেজ একদম থিয়েটাৰৰ দৰে৷ মিউজিক, লাইট চব দি একদম নতুন ষ্টাইলত৷ মাত্ৰ নাটখন হে কৰ্ণ পৰ্ব বা দ্ৰোন পৰ্ব নিচিনা কিবা এখন লম৷ কষ্টিউমো নতুন৷ চাব, মানুহ দৌৰি দৌৰি আহিব৷

কাকতিঃ- আইডিয়া বেয়া নহয়৷ এনেকৈ হ'লে দুপইচা খৰচ কৰিও ভাল লাগিব৷ মানুহে অৰিজিত ভট্টাচাৰ্য্যৰ থিয়েটাৰ চাব যোৱাদি দৌৰি আহিব, কিন্তু৷ যি কি নহওক, মানুহক এন্টাৰ্টেইনমেন্টহে লাগে৷

দত্তঃ- বেয়া নহয়৷ পাৰিলে, দুজনমান চিৰিয়েল বা চিনেমাৰ হিৰ'ক পাৰ্ট ল'বলৈ যোগাৰ কৰিব পাৰিলে আৰু জমি যাব৷

বিজয়ঃ- আৰে আইডিয়া কাৰ? লগতে গায়ন বায়ন, সুত্ৰধাৰী যোগাৰ কৰা টেনচনটোও কমিব৷

দত্তঃ- পিছে, ৰাইজ মান্তি হ'ব জানো? ৰাইজক ভাওনাহে লাগে৷

কাকতিঃ- হে থোৱা হে৷ ভাওনাই পাতিছো, মাত্ৰ অলপ মডাৰ্নাইজ কৰা হৈছে৷ আজি কালি দেখোন সকলোতে ফিউজনৰ জমানা৷ বিহু গৈ বিহুসুৰীয়া গীত হ'ল৷ গছৰ তলৰ বিহু গৈ ষ্টেজত হ'ল৷ লোকগীত কীবৰ্ড,দ্ৰামছেট নহলে গাব নোৱাৰা হ'ল, মাঘ বিহুত চেনেলে চেনেলে বহাগ বিহুৰ দৰে ফাংচন পতা হ'ল, কোনেও দেখোন মাত নামাতে৷ আমি সংস্কৃতি জীয়াই ৰাখিবলৈ হে কৰিছোঁ৷ মানিবই লাগিব৷

বিজয়ঃ- মই চম্ভালি লম নহয়৷ চিন্তা নকৰিব৷ মহিলা সকলক কেৱল অলপ জেক দি দিলেই হ'ল৷ বাকী চিন্তা নাই৷ আজি নামঘৰত মুকুট ভট্টাচাৰ্যই শৰাই দিছে৷ বলক, তালৈকে যাওঁ৷ কথাখিনিও পাতোগৈ৷

কাকতিয়ে বোলে মতাত মোকো মাতিছিল৷ পিছে এওঁ নাই, কৰবাত বোলে পাৰ্টি আছে, ভাত কেইটা মইয়েই গৈ ৰান্ধিব লাগিব৷ তুমিয়েই যোৱা৷ দত্তইও বোলে বিজয়েই যোৱা মই আজি খেল নেৰো দেই৷ ইন্দিয়া শ্ৰীলংকাৰ খেল বুলিলে জানাই মোক৷ বিজয়ে সকলোৰে পৰা বিদায় লৈ ঘৰত ধূতিখন পিন্ধি নামঘৰ পালেহি৷

পুথি তিনি অধ্যায় পঢ়াৰ পাছত ৰাজহুৱা দেউৰী দ্বিজেন তামুলী দাই মাহপ্ৰসাদৰ প্ৰথম পাতখন মূলৰ পাঠক ৰামানুজ গোঁসাইলৈ আগবঢ়াই দিওঁতেই,গোঁসায়ে কথাটো উলিয়ালে-
"বোলো, ৰাইজ ভাওনাখনৰ কথা কি ভাৱিলে?"
ৰামানুজ গোঁসাই মূলত বহা মানুহ৷ তেওঁৰ কথা সকলোৱে মানো কৰে৷ ভাওনাৰ কথা ওলালত সোমেশ্বৰ বৰাই মাত লগালে,
"মই ল’ৰা হঁতক কেবাদিনো কৈছোঁ৷ এইবাৰ দৌলৎসৱতে পাতিলে কেনে হয়?"
"থোৱাহে, লৰাহঁতৰ কথা৷ সন্ধ্যা লাগিলেই ক’ত পানীটুপি পাই, কাৰ ঘৰত গাভৰু ছোৱালী আছে, চাই ফুৰোতেই যায়৷ আৰু সেইডাল ফেচবুক নে কি আছেই নহয় টিপি থাকিবলৈ“ -সদা খুড়াই মাত লগালে৷ ইমান সময় একো নমতাকৈ থকা সোমকান্ত দাইটিয়ে সদানন্দ দত্তই মুখতে ধৰিলে-
"ৰবাহে মিতা, লৰালুৰিৰ কথা বাদেই দিয়া৷ গাঁওখনৰ আমি বুঢ়াবোৰো কম নহয়৷ নামঘৰলৈ ওলাই আহিবলৈ বেমাৰে ব্যাধিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰে৷ কিন্তু, বোৱাৰী- জীয়াৰীৰ লগত শাৰী পূৰাই টিভিৰ চিৰিয়েল চাবলৈ ভাল৷ হেৰা, লজ্জাবোধ নোহোৱাই হ’ল হে গোটেইসোপাৰ৷"
ভাওনা আদিত আগৰণুৱা পুৰণি সভাপতি জ্যোতিৰূপম দত্তই বোলে-
"হয় হে, গাওঁখনত ভাওনা নপতা পাঁচ বছৰ মানেই হ’ল দেখোন৷ সেইবাৰ পিচল মানুহ ওলাওতেই দ্ৰোণপৰ্ব খন মেলা৷ এতিয়ালৈকে অতখন ৰাইজ মিলি গাব নোৱাৰাটো কম কথানে? মই সভাপতি থাকোতেই মেলা৷ নতুন সভাপতি, সম্পাদকে কি কৰি আছে নাজানো আৰু৷ এইবাৰ ধৰিব লাগে দেই ৰাইজ৷"
গাঁওখনত নতুনকৈ আহি বহা গৌৰি তালুকদাৰ দাদাই ৰাইজৰ কথাতে হয়বৰ দি ক’লে,
"পাতবো লাগেতো ভাওনাখান৷ মই অহাৰ পা ভাওনা দেখাই পৱা নাই, এনাই হলি মই আৰ্মিত আচলো যদিও কিন্তু গাৱঁত ভাওনা পাতছি বুলি গম পালে তিৰি চলিৰ বেমাৰ বুলি কৈও আহি ভাওনাত পাৰ্ট লৈছল্লো দক৷"
মাজতে সোমকান্ত দাদাই বোলে সভাপতি- সম্পাদকৰ দেখোন দেখা দেখিয়েই নাই৷ গাঁওখনৰ এল পি স্কুলখনৰ মাষ্টৰ মানস শইকীয়ালৈ চাই ক’লে," হেৰি নহয় মাষ্টৰ, এইবাৰ নাটখন সেই জামুগুৰি চতিয়াৰ ফালৰ দৰে ব্ৰজাৱলীত কৰিলে কেনে হয়?"
"পাৰি অৱশ্যে৷ যোগাৰ কৰিব লাগিব৷" মাষ্টৰৰ কথা শুনি ইমান সময় খুটাৰ কাষত তামোল চোবাই বহি থকা অভিজিত কলিতা ইঞ্জিনিয়াৰে বিষয়টো আনফালে টানি আৰম্ভ কৰিলে,
" ৰাইজসকল, কথা এটা মন কৰিছেনে? আজিকালি নামঘৰলৈ অহা মানুহ কমিছে৷ মিটিং দিলেও আমি কেইটাই৷ গতিকে, ভাওনা পাতিবলৈ হলে সকলোৱে হাত উজান দিব লাগিব, কিন্তু৷"
"বোলো আজি দহবছৰ মান আগলৈকে আমি গাঁৱৰ মানুহ আছিলোঁ সত্তৰ ঘৰ৷ মাটিৰ দালাল বোৰে টিকা-টুকলি, ফৰিংতলী, লাহিতলী বোৰ কম পইছাতে কিনি প্লটিং কৰি বিক্ৰী কৰিবলৈ লোৱাত এঘৰ দুঘৰকৈ মানুহ বাঢ়ি আজি ডেৰশৰো ওপৰ হ’ল৷ মানুহ বাঢ়িল কিন্তু, নামঘৰ বা ৰাজহুৱা কামবনত মতি গতি থকা মানুহ নোহোৱা হ’ল৷ মাটিৰ ব্যৱসায় কৰিয়েই ধুৰ্জোতি আৰু অলকেশ বোলাতো কোটিপতি হ’ল৷ আমাৰ গাঁৱৰ ৰিণ্টুমণি, আদিত্য হঁতেও কেইটকামান গোটালে৷ বিজয়, তুমিও এইক্ষেত্ৰত পিছ পৰা নহয় অৱশ্যে৷ ধ্ৰুৱ জ্যোতিয়ে ল’ৰাহঁতক লগত লৈ ওজৰ-আপত্তি কৰাতহে ৰাইজে দুই-এপইছা পালে৷ তাৰোপৰি নতুনকৈ অহাসকলৰ নামঘৰত দপদপনিত পুৰণিখিনিৰ পাত্তাই নোপোৱা হ’ল৷ এনেবোৰ কাৰণতেই মানুহবোৰ নামঘৰলৈ অহা বাদেই দিছে৷ খোদ সম্পাদকেই আজিৰ দিনটোত উপস্থিত নাই"
-মাষ্টৰে বিজয়লৈ চাই কাট মাৰি ক’লে৷ মাষ্টৰৰ সুবিধা পালেই বিজয়ক খোচ এটা মৰাতো পুৰণি স্বভাৱ৷ সৰুকণৰ মাটিকণ বেচা-কিনাত বিজয়ে কিবা এটা দিয়াই দিম বুলি কৈয়ো ফুটাকড়ি এটা নিদিয়াত মাষ্টৰৰ ৰোষ বিজয়ৰ ওপৰত৷ পিছফালৰ পৰা কোনোবাই মাত লগালে বোলে এখেতৰ আৰম্ভ হলেই লেকচাৰ৷ মাষ্টৰে শুনিও নুশুনাৰ ভাও জুৰিলে৷ এনেতে, দেউৰীয়ে প্ৰসাদ ধৰিবলৈ কবলৈ আঠু লোৱাত 'অ’ আ হৰি অ’ আ ৰাম' বুলি সকলোৱে প্ৰসাদ খাৱলৈ ললে৷ বিজয়ৰ পেটে পেটে খং উঠিছিল যদিও ক্ৰোধ সামৰি আৰম্ভ কৰিলে,
"ৰাইজ মই সভাপতি সম্পাদকৰ লগত কথা পাতিলোঁ৷ দুইজনৰে আজি এৰাব নোৱাৰা ব্যস্ততা৷ ভট্ট দাক জনাইছেই বোলে৷ কথাটো হ'ল যে ভাওনা হ'ব৷ কিন্তু নতুন ৰূপত৷ থিয়েটাৰৰ দৰে ষ্টেজত পাতিম আৰু দুই এজন প্ৰখ্যাত শিল্পীকো মাতিম৷"
বুঢ়ামেথাই গেঙেৰি মাৰি ধৰিলত বিজয়ে মেনেজ কৰি ৰখা লংপেন্ট পিন্ধি অহা বাবে মূল নামঘৰৰ বাহিৰ ফালে ৰৈ মিটিং শুনি থকা ডেকা মখাই বোলে বিজয়দাৰ প্ৰস্তাৱটো আমি সমৰ্থন কৰিছো৷ আমি ডেকাবোৰ নহলে আপোনালোকে ভাওনা পাতিব যিহেতু নোৱাৰে গতিকে, আমাৰ মতেই হ'ব লাগিব৷ দুই এজনে কিবা ক'ব ধৰিছিল যদিও দিম্পল, যাজ্ঞ, সোনটো, ৰুপম, নৱকৃষ্ণ, সকলোৱে বোলে নাই আমাৰ মতেই হ'ব৷ মুঠতে এইবাৰ ভাওনা ষ্টেজত হ'ব৷ বিজয়ে লাহেকৈ সোনটোৰ ফালে চাই চকুটিপ মাৰিলে.....

(আগলৈ....)